از جنگ خسته نه که از جنگ خسته ایم....

این مطلب رو 15 روزه که دلم میخواد بشینم اینجا و بنویسم. یعنی دلم میخواست بشینم یه گوشه و تنهایی یه دو سه ساعتی پشت هم بنویسم. از جنگ که بیرون اومدیم میخواستم بنویسم نشد بعدش رفتیم سفر میخواستم بنویسم نشد بعدش دعوا دعوا دعوا و نشد. از جنگ خسته نه که از جنگ خسته ایم. خسته ام. راستش جنگ که بود خوب بود انگار آدمها مهربونتر بودن و بیشتر هوای همو داشتن. ما هم آدمیم. انگار تو بیشتر به من حواست بود انگار که بیشتر مراقبت منو می پذیرفتی. جنگ که تموم شد برگشتیم توی زندگی. من با چی مواجه شدم؟ با یه درد بزرگ. با یه زجر بزرگ. با یه چیزی که دلم میخواست از دستش برگردم توی جنگ. واقعا دلم میخواست برگردم توو جنگ و تا وقتی همه این ماجراها تموم نشده ازش بیرون نیام. ولی خب تصمیم شروع و پایان جنگ با ما نبود. تصمی برای فراموش کردن این ماجرا ها هم با ما نیست. یعنی میدونی نمیدونم چطوری بهت توضیح بدم که بتونی بفهمی چی میگم. دیشب بهت گفتم بعد از سه ماه بهت فهموندم که ببین من آدم رقابت کردن نیستم. من نمیتونم هر روز به این فکر کنم که احتمالا یکی هست که از من بهتره از من مهربون تره از من بیشتر دوست داره از من بیشتر دوستش داری از من مهربون تری باهاش. می دونی چقدر با من دعوا کردی؟ میدونی وقتی با یکی دیگه مهربون باشی و با من دعوا کنی چی میشه ؟ نمیدونم خودمم نمیدونم. یعنی میدونم ولی نمی تونم توصیفش کنم. آدم چیزی رو که نتونه توصیف کنه انگار که نمی دونتش. ولی یه سری چیزا را نمی تونی توصیف کنی و انگار که نمی دونی ولی یه دردی توو جونت میپیچه. یه چیزی توو وجودت تیر میکشه. دست چپت سر میشه. پشت قفسه سینه ات درد میگیره. میل به غذا نداری. همه اش میخوای ساکت باشی و بخوابی. همه اش میخوای تنها باشی و هنوز نمیتونی اون چیزی که باعث اینا شده رو توصیف کنی و انگار که نمیدونیش. در همینجاست. درست همینجا. این گوشه چپ. تو حالا تا صبح برای من دلیل بیار. منطقی باش. استدلال کن. از دوست داشتنم حرف بزن. از آزادی خودت بگو. اسمشو بذار قفس. منو بکن آدم بده که نمی فهمه. قانون تعریف کن. این درد میکنه عزیز دلم. دل انگیز حان این درد میکنه. درداینو خوب کن. اصلا منطقی هم نباشه درد نکنه فقط. هر طوری که میتونی و بلدی. دیگه چطوری بهت بفهمونم در د میکنه. حالا به نظر تو من آدم بی منطقیم. به نظرت قبلا گفتی و من جدی بهت نه نگفتم. خاک بر سر من که نه نگفتم بهت. خاک بر سر من که فقط گفتم من این مدلی دوست ندارم. خاک بر سر من که فکر کردم اینکه میگم دوست ندارم برات میتونه معنی نه بده. خاک بر سر من که فکر کردم وقتی دوست دارم و دوستم داری. وقتی میگم عزیز دلم من با همچین چیزی که میگی اوکی نیستم. من آدم زندگی این مدلی نیستم. یعنی بیا از اون دوست داشتنه خرج کن و بیخیال این تیکه شو. نمی تونی؟ باشه. لعنت به آزادی. عنت به زندگی، لعنت به من که فکر میکردم دلبر ...... نمیدونم. دو روز دیگه تولدمه. تولد 39 سالگی. یک داره توو گوشم میخونه. مناسبتی هم میخونه. میدونی چی میگه؟ میگه امروز یادآوره روزیه که اولین باز چشمامو بازکردم. گوشام پر از زار زدنهام. میبینی؟ هنوزم گوشام پز از زار زدنهام هستن. حالا سالهاست که هر روز که دارم توی این دنیا قدم میزنم. 39 سالمه و 39 تا 365 روز توی این دنیا نفس کشیدم و فکر میکنم چقدر زیاد زندگی نکردم. دیشب رفتم دوش بگیرم و زیر دوش یاد شبایی افتادم که از بیمارستان میومدی خونه و من خسته و له و داغون از سرکار اومده بودم خونه و تلاش میکردم شام گرم داشته باشیم. دلم به این خوش بود که میرسی جلو ساختمون و بوی غذا از خونه ما میاد. تو دوست داشتی این چیزارو . الآن پشت میزم سرکارم توی شرکت نشستم و دارم اینارو می نویسم و این اشکی که نمیذارم بیفته ممکنه دردسر بشه برام. بنابراین همینجا چرندیاتمو تموم میکنم و فقط برای ثبت در تاریخ می نویسم توی این روزها فقط داریم به حدا شدن و تنها شدن و دور افتادن فکر میکنیم....

شکست پلی است به پیروزی ولی شما از بغل برو ...

داشتم آهنگ شجریان رو با خودم مرور میکردم و یه لحظه به خودم اومدم و دیدم که شت چی گفته. البته شاید هم از خودم رفتم. شاید هم اصلا خودم هیچ نقشی این وسط نداشتم و فقط شت چی گفته. میگه ساقی بیا! اشاره با انگشت اشاره دست راست و خم و راست کردن آرنج به نشانه ی درخواست به آمدن. ساقی بیا! چند ثانیه سکوت تا ساقی برسد و بعد خبر این است که عشق ندا می کند بلند. یعنی این سرو صدایی که داری میشنوی رو عشق داره داستان میکنه. اما شت چی گفته در مصرع دوم معلوم میشه که کان کس که گفت قضه ی ما هم ز ما شنید. یعنی همینم من خودم براش تعریف کردم. یعنی اینایی که برای تو تجربه است برای ما خاطره است. یعنی ما این گوشه که نشستیم در واقع همه این راهو رفتیم. چشمم ضعیف شده انگار. تقریبا همه نوشته ها رو تار میبینم. از فاصله یک متری نمیتونم متن رو بخونم و هی پلک میزنم که شفاف تر بشه و نمیشه. آدمها رو هنوز میبینم. زیباییشونم میبینم. بدنش انگار بازار میوه و تره بار است. لیمو لیمو لیموها بر رف. از سرکارم اخراج شدم. یعنی تعدیل شدم. یعنی گفتن ببین ما از پس هزینه های تو بر نمیایم و رابطه امون دیگه داره سمی میشه. تو هی میای و هی غر میزنی و هی کار پیش نمیره و ما هم هی باید بهت حقوق بدیم. منم گفتم مرسی. هنوز سرکارم. مدیرم اومد توو واحد ما. یعنی اینجایی که میشنیم. گوشیش زنگ خورد. یه خانومی صداش از اونور میاد. اونم تعدیل شده. داره گریه میکنه. انگار داره مادر میشه و آمادگی روانی تعدیل شدن رو نداشته. مدیرم میگه گریه نکن. شما بسلامتی داری مادر میشی و نباید گریه کنی. عزیز دلم اون داره مادر میشه. در بین زنها مادرها بیشتر از بقیه گریه میکنن. دردشون دوتاست. آدمها برای دردخودشون گریه میکنن. مادرها برای درد بچه هاشونم گریه میکنن. گفت ببینم چیکار میتونم بکنم. و قطع کردو به فکر فرو رفت. و رفت. و ... اما اون زن چقدر با خودش کلنجار رفته. که چیکار کنه؟ ( الآن چه وقت بچه دار شدن بود آخه؟ یعنی میشه نگهم دارن؟ آره بابا اونا هم آدمن دیگه زنگ میزنم میگم من مادرم. همه اشون مادر دارن دیگه. ولی اگه نگه ندارن چی؟ ولی آخه بچه نازنینم. تو چرا اینجوری شروع کردی آخه؟ تو چرا باید اذیت بشی. بهتره به فکر بچه باشم. ولی هزینه ها! کارم! مرخصی زایمان که کلی روش حساب کرده بودم. الآن کجا منو استخدام میکنن آخه. نباید اینجوری میشد. بذار یه زنگ میزنم. مردن نیست که. میگم بهشون که من مادرم. آره زنگ میزنم. مردن نیست که. ولی راستش هست. کاش میشد مثل یه آدم عادی توی یه جای عادی زندگی میکردم. مادر میشدم. بچه امو ناز میکردم و بعدش میمردم. نه اینجوری. ). من خوشبختم که مادر نیستم. پدر نیستم و صرفا یه آدمم که با یه آدم دیگه دارم زندگی میکنم. یه میکروفون خریدم که باهاش پادکست ضبط کنم. خودم میدونم که این روزها دیگه متن رو میدی هوش مصنوعی برات با کیفیت بالا پادکست درست میکنه. ولی آخه چرا فکر کردید پادکست یعنی یه متن رو بشنوید؟ چرا فکر کردید اینکه یه هوش مصنوعی با رعایت همه جزئیات میتونه جای حرف زدن شما رو بگیره ؟ اصلا اینارو ولش کن. حرف زدن و پادکست ساختن یه لذتی داره که اصلا یعنی چی که بدیم هوش مصنوعی بسازه؟ یه حرف اصلی هم از اول این متن داشتم که نگفتم هنوز. فکر هم نمیکنم بگم. چند روزه صبحها با یه خواب کثافت بیدار میشم که نمیتونم به هیچکس بگمش. حتی به تو. (تو همیشه در متنهای من اشاره به یه نفره اگر بفهمید) و حرف اصلی هیچکدوم اینا نیست. چند روزیه که وقتی خیره میشم یا حواسم نیست و آدمها میگن: .... میگم: با منی؟ و برای اینکه جو رو آروم و معمولی نشون بدم میگم درست کوچیک کرده. کاش میشد حرف بزتم. مثل آدم. 

به وقت از هم گسستن

چو می توان به صبوری کشید جور عدو. سلام میکنم بهت. امیدوارم همین الآن و همین لحظه خوشحال باشی هرجا هستی و با هرکی هستی و هرچی که داری. چرا صبور نباشم که جور یار کشم. من الآن در آخرین ساعتهای یک روز چمعه از بهار یکی از سالها تنها توی خونه نشستم و هر چند دقیقه دچار گسستن میشم. گسستن به فرآیند از هم جدا افتادگی اجزای یک سیستم یکپارچه و واحد گفته می شود به گونه ای که آن سیستم دیگر کارایی روز اول خود را نداشته باشد. تا آنجایی که یکی بردارد این اجزای از هم گسسته را دوباره کنار هم بچیند حالا نه مثل روز اول ولی حداقل کارایی ظاهری کل سیستم درست به نظر برسه. حالا تصور کن این فرآیند هر چند دقیقه یکبار داره تکرار میشه. سخت ترین سه روز زندگیمونو داریم پشت سر میذاریم. یعنی گذاشتیم الآن روز سومه و دیگه تقریبا تموم شده. فردا روز بهتریه ؟ یا اینکه فردا باید بنویسم سخت ترین چهار روز زندگیمونو داریم .... نمیدونم. اینقدر همه چی پیچیده و در هم تنیده و مزخرف شده که هیچی نمیدونم. از آخرین باری که اینجا یه چیزی گفتم واقعا یه چیزی گفتم، بیشتر از یک سال میگذره و چطوری بهت بگم این یه سال به من چی گذشته؟ چقدر سخت بود؟ پر رنگ ترین اتفاقش برای من عوض کردم شغلم بود اونم نه یک بار که دو بار یعنی از شرکت یک به شرکت دو و از شرکت دو به شرکت سه طی یه پروسه سه ماهه پرفشار که تقریبا داشت فلجم میکرد. آدمی گاهی از یه جایی به بعد از یه زمانی به بعد وقتی به اتفاقات پشت سرش نگاه میکنه مهم ترین سوالی که از خودش میکنه اینه که : لعنتی چطوری تونستی از این جون سالم به در ببری آخه؟ واقعا چطوری؟ حالا که نگاه میکنم به اون سه ماه واقعا اینجوریم که چطوری تونستی؟ از یه جایی که خودت رو به اون و اون رو به خودت متعلق میدونستی دل بکنی و بری یه جای دیگه و از اونجای ظاهرا سمی بیای بیرون و بری جای سوم. جای سومی که همه آدمهاش نه تنها با تو غریبه ان بلکه با تخصص تو هم غریبه ان. یعنی نه خودت رو قبول دارن نه تخصصت رو تا وقتی که بتونی هردوتاشو بهشون ثابت کنی.تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی.چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی. حالا شجریان داره سعدی میخونه و تو خونه نیستی و من فکر میکنم یعنی میشه یه روزی دوباره اینجا بشینم و بنویسم لعنتی چطوری از اون روزا سالم دراومدی آخه؟ این روزهای سخت. این روزهای دردآور. این روزهایی که تا اینجای زندگی بزرگترین خنجرها رو در قلب خودت فرو کردی که آدم بهتری باشی و آخرش هم این خون ریزی لعنتی کار دستت داد. آخرش هم اینکه خنجر رو از چپ وارد کردی یا از راست از بالا وارد کردی یا از پایین مهمتر از این شد که بابا این خنجرو ببین شما این قلب رو نگاه کن. مهمه از کدوم سمت بزنی اصلا؟ ولی مهمه. قلبت که مچاله میشه این شکلی میشه. یعنی چی؟ یعنی قلبت خودش در خودش فرو میره که آسیب کمتری ببینه و خنجر توش گیر نمیاره. در میره. اگه بخوره دست و پای یکی رو زخمی کنه چی؟ خجالت داره واقعا. قلبت رو آدم کن که جا خالی نده. تو قلب من زخمی نکردی بچه جون. این خودم بودم که این دسته طلایی ها رو به خودم زدم اول و بعد از تو  خواستم که میشه اینارو دربیاری لطفا؟ تو خیلی خوب و منطقی برخورد کردی. اولش انگار گفتی نه مشکل خودته. بعدش دلت سوخت گفتی بیا این یکی رو درمیارم ولی خونریزی چی پس؟ من گفتم خونریزیش با من. تو فقط درش بیار. بعد یه چسب زخم کوچیک بزن جای خنجر. یه ذره اولش یه نظر میرسه که خیلی تاثیری نداره ولی باور کن من با همین چسب زخمها سرپا موندم. دومی رو که درآوردی اومدی چسب بزنی دیدی ای داد دستت زخم شد که. حالا بیا پالام پولوم کنیم ببینیم این یه دونه چسب رو بزنیم به دست تو یا قلب من. پالام پولوم پیلیج. من هیچوقت بازیکن خوبی نخواهم بود. تو بردی. چسب مال تو من دستمو فشار میدم روی زخمم. پس چی شد؟ اولی رو درآوردی و چسب زدی. دومی رو درآوردی و دستم رو فشار دادم روش. سومی هنوز سرجاشه و دست تو زخم شده. چیکار کنیم حالا؟ بذار اول به زخم دست تو برسیم. ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست. با ما مگو به جز سخن دل نشان دوست. فکر کنم همینو خوند اگه اشتباه نشنیده باشم. روز اول کامل دیوانه بودم. رفته بودم سرکار. درست نخوابیده بودم. کارم عجیب غریب شده. یه ساعت توو راه بودم تا برسم محل کارم و نصفش رو داشتم برات اشک میریختم تا دم در شرکت. رفتم پشت میزم و کارمو کردم ساعت 12 رفتم ته حیاط بزرگ شرکت پشت ماشینها نشستم و سعی کردم نفس بکشم. هی به خودم نهیب زدم که احمق اینجا خونه نیست که پاشو گمشو پشت میزت. اون روز صبونه نخوردم ناهارم نخوردم شب قبلش اون شام تلخ رو خورده بودیم یادته؟ دیگه ساعت 4 گفتم من رفتم. اومدم و تو خونه بودی داشتی خونه امون رو مرتب میکردی. خونه کوچیک و قدیمی و زشتمون رو. این روزها زشت. این روزهایی که انگار هیچکس توش زندگی نمیکنه. بازم یه شام دیگه ایندفعه شور. با این همه اشک. پنج شنبه صبح که چشمم رو بازکردم دیدم یه سنگ خیلی بزررگ افتاده روم و نمیتونم بلند شم. صدای ورزش کردنت میومد ولی من نمیتونستم درست نفس بکشم. بالش رو محکم بغل کردم و پتو رو پیچیدم دور خودم و خودمو مچاله کردم و فشار دادم. تو بعدش جارو زدی. گفتی نمیخوای بلند شی گفتم نمیتونم. اومدی و سعی کردی آرومم کنی. مثل شب قبلش که یهو یه جوی باریک آب از پشت سدی که ساخته بودم راه افتاد و کم مونده بود کل سد رو خراب کنه و تو از روی پله های پشت در بلندم کردی و آوردیم توی خونه و مشتم رو باز کردی. صبحم انگار همونطوری شده بود. من هیچوقت نمیتونم جلوی آغوش تو مقاومت کنم. میدونی چرا؟ چون از روز اول با خودم گفتم ببین فقط یه جا امنه. همین یه ذره جا. داشتی میمردی هم خودتو بنداز این تو. آروم میمیری. تو ولی هیچوقتی که داری داغون میشی و اذیت میشی با آغوش من این مدلی نبودی. انگار که آغوش من میشه برات سیاه چاله و ازش میترسی و من چقدر حس کوچیک بودن میکنم این وقتا. تو رفتی کارگاه و من رفتم بنزین بزنم. بعد رفتم به آدمها گفتم آقا خانم بیا من ماشین دارم میرسونمت. بعد از 3 ساعت اومدم خونه و تو هم یه ساعت بعدش اومدی. اما اینجا اونجایی بود که اومدی خنجر دوم رو دربیاری و من یه تکون بی مورد خوردم و دستت زخمی شد. دیگه خوب نشد دستت بچه جون. یعنی چسبم زدیم. رفتیم آش هم خوردیم و من هنوز یه وعده درست غذا نخوردم و آشمو دادم بهت. ولی باز این زخم خوب نشد. من یه کم روشو برداشتم ببینم چرا خوب نمیشه ولی بدتر شد. کاش دستش نمیزدم. دیگه تا 4 صبح طول کشید. امروز زخمت بهتر بود. با اینکه باز از دردش گریه ات در میومد. من؟ مناصلا اینجوری بودم که لعنت بهت چرا دستشو اینجوری کردی عوضی؟ چطوری توو چشاش نگاه میکنی دیگه؟ چرا هستی اصلا؟ رفتی به کارت برسی. امروز اون سنگه به اون بزرگی روم نبود ولی انگار یه وزنه ای به سمت چپ قفسه سینه ام آویزونه. هنوزم هست. نمیدونم تا کی قراره بمونه. تو هنوز نیومدی خونه. شاید بهت بگم ببین خنجر سوم رو بیخیال. خطرناکه. ممکنه باز من نتونم طاقت بیارم و تکون بخورم. فقط اگه میشه بیا ببین این چه اینقدر سنگیه. میتونی برش داری؟ تو را سری است که با ما فرو نمی آید. من آن دلی که صبوری از اون نمی آید. بسمه دیگه. خیلی حرف زدم. فقط منتظر اون روزم که بگم لعنتی چطوری تونستی؟!

چرا نمیدونم چیکار داری میکنی؟

اینجا قرار بود یه چیزی بنویسم. چند وقت پیش. یعنی همون 4 صبحی که توو جاده بودیم و دلم میخواست چشمهام رو ببندم و باز کنم و دیگه توو جاده نباشیم. دلم میخواست چشمهام رو ببندم و باز کنم و شب نباشه، هوا روشن باشه صدای موج بیاد صدای پرنده ها بیاد صدای خورشید باشه. صدای خنده هات. از همون لحظه ای که هی توی صندلی ماشین بیشتر فرو می رفتم و صدای ترک خوردنم رو می شنیدم تصمیم گرفتم بیام اینجا و همه اون ماجرا رو بنویسم. انگار که میخواستم ازت انتقام بگیرم. انگار که دلم نمیخواست بهت هیچی بگم یا آسیبی بزنم ولی دلمم نمیخواست اونهمه غمی که داشتم رو به راحتی فراموش کنم. هنوز فراموش نکردم و حالا که دارم اینارو میخونم و نمیدونم چقدر از اون روز لعنتی گذشته شاید یادم نیاد که چی شده بود؟ اصلا چقدر غم بود مگه؟ جاده؟ 4 صبح؟ غم؟ عجیبه! ولی فعلا یادمه.

حالا نمیخوام اونو بنویسم. یعنی فکر کردم خیلی بدجنسیه یا اینکه باز هم شاید دارم با خودم بد میکنم اگه اینقدر واضح بخوام اونو همیشه توو ذهنم روشن نگه دارم. الآن اومدم از حس امروزم بگم. از حال این روزام. از اینکه دلم جدا شدن میخواد. جدا شدن از کار، از دوستام، از زندگی، از آدمها، از لذتها، از فیلمها و عکسها، از ثانیه ها، از کلمه ها،.... از همه چی. دلم میخواد جدا بشم برم. بی حرف. بی صدا. بی فکر. بی کلمه. برم فقط. دلم راه میخواد. راه طولانی، راه بی انتها، همزمان دلم تورو هم میخواد هر چند نمیدونم چیکار داری میکنی و این اذیتم میکنه. ولی از اینکه این سالها رو کنارت بودم خوشحالم. از اینکه تونستم بهت ثابت کنم که دیوانه جان! یه نفر هست توو این دنیا که میتونه تا تهش باهات باشه. ببین اینو. بفهمش. امیدوارم تونسته باشم.

حالا نمیخوام اینارو بگم. نمیدونمم میخوام چی بگم. فقط دارم میگم چون حال عجیبی دارم. استعفا دادم. از کارم. از کاری که نزدیک یه دهه است دارم انجامش میدم. استعفا دادم و حتی دلم نمیخواد یه روز دیگه اونجا کار کنم. 

من شعر را نزیسته ام من شعرم!

همین الآن یهو یادم افتاد که وقتی 23 سالم بود توو شعر زندگی میکردم!

یعنی اونموقع دانشجو بودم، توی دانشکده فنی و مهندسی و یادمه همون ترم اول استاد یکی از درسهای تخصصی در حالی که داشت توو کلاس راه می رفت دستشو گذاشت روی جزوه من و یه نگاهی کرد و گفت: شعر حفظ میکنی؟ گفتم: نه همینجوری یکی دو بیتی توو هر صفحه می نویسم. گفت برای تقویت حافظه خیلی خوبه. ولی من برای تقویت حافظه شعر نمی خوندم. هیچوقت هم شعر حفظیم خوب نبود. هنوزم نیست. من فقط هر جایی و لحظه ای که دنیا برام جای تنگی می شد ارتباطمو با دنیای اطراف قطع می کردم و برای خودم یه چیزایی می نوشتم. یه وقتایی شعر می نوشتم یه تیکه هایی از جمله هایی که خوشم میومد یا حتی گاهی دردودل طور.

یه کم که گذشت به ذهنم رسید همه شعرهایی که دوست دارم رو توی یه دفتر جمع کنم. یه سررسید با جلد مشکی رو انتخاب کردم و شروع کردم تووش شعر نوشتن. هرجا هرچی شعر که خوشم میومد و میخوندم رو اون توو می نوشتم. بیشتر از 100 تا شعر نوشته بودم که یه کرم دیگه افتاد به جونم.

هوس کردم این لذت بی انتها رو با آدمهای دیگه به اشتراک بذارم ولی نمیتونستم دفترمو بدم به کسی چون به جونم بسته بود. اون روزها دنیای وبلاگ فارسی خیلی رونق داشت. مثل امروز نبود که من این گوشه برای خودم می نویسم و خودمم بهش سر نمی زنم. یه وبلاگ زدم. تو ی بلاگفا. بعد بردمش پرشین بلاگ. بعد سایتش کردم. این پروسه طی 10 سال اتفاق افتاد.

یادمه که سالی یه بار که نمایشگاه کتاب بود، از دو ماه قبلش یه لیست از کتابهای شعر و شاعرها تهیه میکردم و موعد نمایشگاه می رفتم مصلی و به یه کوله کتاب شعر برمیگشتم. این جدا از کتابهایی بود که هر ماه و هر هفته از کتابفروشی های سطح شهر تهیه می کردم. اتاقم پ زا کتاب شعر بود و مادرم همیشه نگران که چرا اینهمه هزینه میکنم برای کتاب و نمیرم یه لباسی چیزی برای خودم بخرم.

اون سالها ما یه خونه دو طبقه داشتیم. طبقه دوم دو تا اتاق داشت که یکیش مال من بود. من همه دیوارهای اتاق رو با مداد شعر نوشته بودم. یکی بار پسر عمه ام و همسرش اومده بودن خونه ما و مثل این یه مکان توریستی مادرم آورد اتاق منو نشونشون داد و اونا هم با دهن باز به دیوارها نگاه میکردن. یکی دو بار دیگه هم پذیرش توریست داشتم.

واقعا برام مهم نبود آدمها چی میگن یا چی فکر میکنن. شاید فکر کنید کار مادرم درست نبوده که اونارو آورده و اتاق شخصی منو نشونشون داده ولی حتی اینم برام مهم نبود.

من اون روزها توی شعر زندگی میکردم.

 

من در تنهایی درخت ترم

ای کاش می توانستم برایت شعر بنویسم. ای کاش می توانستم برایت داستان سرایی کنم. قصه بگویم. ولی حیف. ظرفهای شام دیشب و ناهار امروز و شام امشب در ظرفشویی مانده است. ساعت 11 شب است و تازه به خانه رسیده ایم. من فردا صبح زود به سرکار می روم. تو هم می روی زودتر از من. شب برخواهیم گشت خسته تر از امشب. احتمالا ظرفها همچنان همانجا هستند و من همچنان دلم میخواهد برایت شعر بنویسم. ولی حیف لباسهایمان از سبد لباسهای کثیف سرریز کرده اند و روی مبل و تخت و کف زمین هم دیگر لباس تمیزی پیدا نمی شود. من صبح زود قبل از سرکار رفتن ماشین لباسشویی را روشن میکنم و لباسها را پهن میکنم. شب برمیگردیم و لباس تمیز خواهیم داشت. این چیزی از غم اینکه نمی توانم برایت شعر بنویسم کم نمی کند. حیف که دوتا گربه داریم و فردا صبح زود بعد از روشن کردن ماشین لباسشویی و قبل از رفتن از خانه باید خاکشان را تمیز کنم. غذا برایشان بریزم. ظرف آبشان را با آب خنک و تازه پر کنم. شب برمیگردم و خانه تاریک است. تو سرکاری که دوستش نداری هستی. گربه ها، هردوتایشان خودشان را حسابی لوس میکنند. من از این میزان محبتشان نگران می شوم و نگاهم به سمت گلدانها می رود. مقداری از خاک ریخته شده روی زمین را با دست جمع میکنم و توی گلدان برمیگردانم. لباسهای خشک شده را از روی بند رخت فلزی وسط خانه برمیدارم و روی تخت میریزم. لباسهای خودم را درمیاروم و روی مبل می اندازم. ماهیتابه را از زیر بقیه ظرفها بیرون میکشم و تمیزش میکنم. روی گاز میگذارم و در فریزر را باز میکنم. چند ثانیه به همه آنچیزی که داریم نگاه میکنم و یک بسته مرغ یخ زده بیرون می آورم. کمی زیر و رویش را نگاه میکنم تا ببینم سینه است یا ران؟ فهمیدنش سخت است. بیخیال می شوم و هرچه هست یخش را باز میکنم. روی تخته آشپزی خوردش میکنم و توی ماهیتابه میریزم. تا کمی خودش را وسط روغن و حرارت پیدا کند گوجه و خیار و کاهو را از یخچال بیرون میکشم و روی اوپن پرت میکنم. همزمان یک صدایی از گوشی پخش میکنم که مهم نیست چه صدایی. سه تا تیکه از ظرفها را می شورم و آن وسط چاقو را پیدا میکنم. ای کاش میتوانستم برایت شعر بنویسم. مرغها را در ماهیتابه تکانی میدهم و ادویه و نمک را اضافه میکنم و درش را میگذارم. کاهو ها را می شورم و لباسم را از روی مبل برمیدارم و توی اتاق می روم. چندتایی از لباسهای تمیز را تا میکنم تا توی کشو لباسها بگذارم. برمیگردم آشپزخانه در ماهیتابه را برمیدارم و هم میزنم. یک چیزی کم دارد که فعلا نمی دانم چیست. برنج را توی قابلمه میریزم و رویش آب میگیرم. چندباری این کار را تکرار میکنم و بعد روی شعله می گذارمش. کاش می توانستم برایت شعر بنویسم. کاهوها را روی تخته آشپزخانه میگذارم و همه را خورد میکنم. گوجه و خیار را هم. روغن و نمک به برنج میزنم و رشته پلویی را اضافه میکنم. ناگهان با استرس در یخچال را باز میکنم و از دیدن ظرف ماست نفسی به راحتی می کشم. زیر مرغ را خاموش میکنم و شعله زیر برنج را بیشتر میکنم. به اتاق می روم و بقیه لباسها را تا میکنم. شت کم مانده بود برنج به فنا برود. به موقع برگشتم. شعله را کم میکنم و درش را میگذارم و شروع به شستن بقیه ظرفها میکنم. تلفنم زنگ میخورد. دستهایم را خشک میکنم و جواب میدهم. صدای تو که از شیفت طولانی خسته شده ای که دلت میخواهد زودتر برگردی خانه. صدای شعف توی چشمهات که می فهمی شام رشته پلو داریم و خداحافظی میکنیم. بقیه ظرفها را می شورم و جاروبرقی را می آورم. الباقی خاک گلدان را جارو میکنم. کمی این طرفتر را هم. جلوی آشپزخانه. جلوی خاک بچه ها. توی اتاق خواب. درد کمرم ناگهان خودش را نشانم میدهد. جاروبرقی را جمع میکنم و به رشته پلو سر میزنم. به سینک خالی از ظرف نگاه میکنم و هرچقدر با خودم کلنجار می روم نمیتوانم همچنان بایستم و خود سینک را هم تمیز کنم. صدای گوشی تلفنم را خفه میکنم و روی مبل سقوط میکنم. آخ. ای کاش میتوانستم برایت شعر بنویسم.

دومین یکشنبه سال یا بهترین دستورالعمل پیدا کردن یه کافه دنج

این دومین شکنبه سال در یازدهمین ماه سال است. این در واقع دومین یکشنبه ای است که دارم این مدلی زندگی میکنم. مدتها بود که میخواستم دو ساعت در هفته تنها باشم و الآن دومین هفته ای است که میتوانم. وقتی می گویم مدتها منظورم یک ماه و دوماه نیست. منظورم چیزی بیشتر از دو سال است. بله می دانم که خیلی باورپذیر نیست که آدم چیزی بیشتر از دو سال در پی موقعیت و شرایطی باشد که دو ساعت در هفته تنها باشد اما خب باید عرض کنم تا اینجا زندگی تقریبا هیچ چیزش برای من باورپذیر نبوده است. اینکه چطور توانستم آن کثافت محضی که به اسم سربازی درش گیر کرده بودم را پشت سر بذارم.(یادم هست که یکبار توی برف پشت وانت جاده گردنه سنندج را طی میکردم تا نامه انتقالی کوفتی را به دست فرمانده مربوطه برسانم و هنوز برای خودم عجیب است که چطور از آن ماجرا جان سالم به در بردم) یا اینکه چطور از پدر و مادرم جدا شدم و هفت سال توی این شهر بی در و پیکر تنها زندگی کردم. یا چطور کار کردم تا زنده بمانم و چطور شغلم را عوض کردم. یا اینکه چطور خانه خریدم. (یادم هست که روزی که تصمیم به خریدن خانه گرفتیم ـ من و او ـ کمتر از یک میلیون تومان موجودی داشتیم و 5 راه مختلف را تصور کردیم تا بتوانیم خانه بخریم و دست آخر با یک خوش شانسی کوچیک بعد از یک سال رفت و آمد توانستیم خانه کوچکمان را داشته باشیم.) و هزارتا چیز کوچک و بزرگ دیگر که اینجا خیلی مناسب نیست تا بخواهم یک به یک همه را نام ببرم. ترجیح میدم یه روز یه گوشه ای یه گوش مفت گیر  بیارم و همه را برایش تعریف کنم. (امیدوارم واقعا گوش مفت باشد و مجبور نشوم ساعتی خدا تومن پول بدهم تا به چرندیات من گوش کند). حالا که توانسته ام این طلسم را بشکنم و دومین تجربه ام را پشت سر بگذارم باید بگویم یک شانس بزرگ آوردم و آنهم پیدا کردن یک دخمه پردود با سقفی کوتاه به نام کافه است. در حالی که چند دقیقه قبل از شروع این مرخصی ساعتی هنوز نمی دانستم کجا بروم و بازهم در فکر اجرای یک سمفونی تک نفره پیاده روی بودم، خیلی اتفاقی و با یک جستجوی ساده در این ابزار لعنتی گوگل مپ به کافه ای رسیدم که با دیدن عکسهای کافه تصمیم خودم را گرفتم و الآن که اینجا نشسته ام و لپ تاپم جلویم باز است و از اینترنت اینجا استفاده میکنم و این کلمه ها را برای کسی که شاید روزی اینجا را بخواند تایپ میکنم باید بگویم که جای دنجی را یافته ام. گاهی باید همه پایگاه داده خود را با اطلاعات زیادی از کافه های شهر دور بریزید و یک گزینه جدید را امتحان کنید. همین. همین که اینجا نشسته و چایی و کیک شکلاتی خورده و به کلمه بعدی فکر هم نمیکنم. تمام.

اولین یکشنبه سال یا چرا اول آبجوش نمیذاری بعد ماکارونی بپزی؟

ترسیده بود، نمی دانست به کجا پناه ببرد. نشسته بود تنها در میان کافه ای خلوت. مرد کافه چی به او نزدیک شد و خوش آمد گفت: خیلی خوش اومدید، چیزی میل دارید خدمتتون بیارم؟. ـ نه پس اومدم یه دقیقه خودتو ببینم دلتنگیم رفع بشه ـ جمله معترضه قبلی را نگفتم و به جایش گفتم لطف کنید منو رو بهم بدید. مرد کافه چی بدون مکث عجیبترین جمله تمام کافه های دنیا را گفت: متاسفانه ما چون تازه اینجا رو افتتاح کردیم هنوز منو نداریم. و بعد شروع کرد لیست چیزهایی که دارند را از حفظ گفت. نمی شنیدم چی می گفت. وسط حرفهای نامفهومش گفتم یه چایی لطفا. این دیگه چه مدلی بود؟ کافه باز کردی بدون منو؟ یعنی یک هفته ای که داشتی میز و صندلی می چیدی و این تابلوها را می خریدی و روی دیوار نصب می کردی و آشپزخانه کافه را تجهیز می کردی و پرسنل استخدام می کردی و بلاه بلاه بلاه .... وقت نکردی یک منو ببندی و چاپ کنی؟ یا اصلا همینطوری الکترونیکی که جدیدا مد شده در اختیار بذاری؟ مثل اینکه شروع کنی به پختن ماکارونی و اول پیاز رو خیلی ریز نگینی کنی. توی ماهیتابه یه کم روغن بریزی و پیاز رو تفت بدی تا طلایی بشه. دو تا حبه سیر که از قبل رنده کردی رو به همراه نمک و فلفل و زردچوبه بهش اضافه کنی. حالا وقتشه که گوشت چرخکرده رو اضافه کنی و حسابی تفت بدی. حواست باشه شعله رو یهو زیاد نکنی که پیازها بسوزه. اصلا اصل اصلی توی آشپزی کردن صبوریه. البته همه جای زندگی همینه. همیشه وقتی عجله میکنی یه گندی بالا میاد که بعدش دیگه باید بدویی تا درستش کنی. خلاصه که شعله رو یهو زیاد نکن. یه کم که رنگ گوشت تغییر کرد، قارچهای حلقه حلقه شده رو بهش اضافه کن و در ماهیتابه رو بذار تا یه کم آب بندازه. من دوست دارم قارچها درشت باشن. بعضیها هم ریز دوست دارن. ببین سلیقه ات چیه، همونجوری درست کن. اصل دوم توی آشپزی کردن اینه که با یه ذهن آزاد آشپزی کنی. خیلی خودتو به چارچوب رسپی های مرسوم محدود نکن. یه کم که قارچها آب انداخت بهش رُب اضافه کن. اون آب قارچها کمک میکنه که رُب خوب یا موادت مخلوط بشه و رنگ بده. اینجا میتونی یه کم ادویه های متنوع دیگه هم بزنی. مثلا من پابریکا دوست دارم یا پودر سیر یا پول بیبر یا هر چیز دیگه ای که فکر میکنی به طعم غذا کمک میکنه. دقت کن که این غذا باید یه طعم اصلی داشته باشه و بقیه ادویه ها قراره فقط به خوشمزه تر شدنش کمک کنن. بنابراین حواسه باشه چقدر از چه ادویه ای می زنی. یه کم که این مواد سس باهم توی ماهیتابه آشنا شدن حالا ماکارونی ها رو آبکش کن. چی؟ ماکارونی نذاشتی؟ اصلا آب نذاشتی جوش بیاد؟ خب اینهمه وقت که داشتی اینارو آماده می کردی یه قابلمه آب میذاشتی جوش بیاد دیگه. ببین. دقیقا منظورم همینه. مثل اینکه کافه بزنی منو نداشته باشی....

یا معشوق و یا معشوق و یا معشوق و ...

دیشب رفته بودم محل کارش دنبالش تا باهم بریم خونه. یه بسته کوچیک بهم داد که تووش یه تسبیح و یه مهر و یه دونه نبات بود. همکارش از مشهد براش سوغاتی آورده بود. مهر و تسبیح رو داد به من و نبات رو خودش خورد. امروز توو شرکت تسبیح دستم بود یکی از همکارا پرسید اون چیه دستت؟ گفتم ذکر میگم؟ پرسید چه ذکری؟ گفتم ذکر معشوق. یا معشوق و یا معشوق و یا معشوق و یا معشوق و ...

یک روز یک خاطره - شماره ۱

صبح روز دوم اردیبهشت ۹۷. صبح که چشمهامو باز کردم اندازه دو ثانیه داشتم به این فکر می کردم که الآن کجای زندگی ام؟ خوشحالم یا ناراحتم؟ از اینکه دوباره صبح شده چه حسی دارم؟ لعنت بهش که دوباره صبح شد؟ یا به به دوباره امد باد بهاری؟ خیلی زود و با صدای بلند، البته نه اونقدر بلند- اسم تو رو صدا کردم و دوباره چشمهامو بستم و به هرچی صبح فحش دادم. ولی چه فایده. کدوم صبحی تاحالا با فحش شنیدن بیخیال ادامه دادن شده که این دومیش باشه. شروع کردم به خوندن خبرهای کودتای احتمالی توی عربستان. بعد از هر دو سه تا خبر یه نگاه بهت مینداختم ببینم بیدار شدی یا نه. بیدار شدی. بهت سلام دادم و بالاخره تونستم از جام بلند شم در حالی که داشتم فکر میکردم اگه واقعاً بودی دوست داشتم بهت بگم که دیشب که ما خوابیدیم توو عربستان انگار کودتا شده. توو سرم پر از کلمه بود. رفتم دوش گرفتم و بعضیاشونو شستم. میدیدم که میرفتن توو چاه. ولی لعنتیا تمومی نداشتن. بیخیال ادامه دوش شدم و اومدم بیرون همونجوری لخت نشستم توو اتاق و کتابپو دستم گرفتم. ۴ صفحه مونده بود تا تموم بشه. خوندمش تا تموم شد و یاد حرف دیشبم افتادم که آخرشب بهت در مورد این کتاب گفته بودم و اگه واقعاً بودی دام میخواست همونارو امروز صبح بهت بگم. بعدش یاد حرف تو افتادم که گفتی بعد از اینکه کتابهای خودم تموم شد و خواستم کتابهای تورو بخونم اول همینو میخونم. در واقع یاد روزنه شعفی افتادم که این جمله ات توو دلم نشوند. دلمو تصور کن. یه فضای بی انتهای تنگ و تاریک. اون ته یه لحظه یه نور کوچیکی روشن شد. پاشدم خودکارمو آوردم و دو سه تا جمله ته کتاب نوشتم. از دیشب دارم فکر میکنم باید خودم باشم. و این خودمم. پر از کلمه های بی صدا. بالاخره بلند شدم و لباس پوشیدم. جورابمو که پوشیدم فکر کردم کاش بودی و نمیذاشتی این جورابارو بپوشم چون اندازه دو میلیمتر سر انگشت کوچیکه پای چپم سوراخ شده. کتاب جدیدی رو که از تو گرفتم برداشتم گذاشتم توو کیفم. موهامو شونه کردم و یه نگاه به خونه خالیمون انداختم. کفشهام دیروز خاکی شده بود. می تونم با گفتن اینکه با دیدن کفشهای خاکیم یاد تو افتادم حوصله اتو بیشتر از این سر ببرم. بالاخره از خونه اومدم بیرون. خدای من تازه روز شروع شد. چقدر همه چیز داره کش میاد. کتابمو دست گرفتم اما هنوز دلم نمی کشید که شروعش کنم. انگار یه چیزی بود تووش که الان نبود. از بهار که رد شدم زنگ زدی. حرف زدیم. صدای خوب. حس خوب. حال خوب. انرژی خوب. بهم منتقل شد. کاش میتونستم کامل برات توضیح بدم که این تلفن ساده مر از حرفهای معمولی چقدر برام خوب بود. حسابی گرسنه ام شد. احساس ضعف میکنم. بعد از تلفنت تصمیم گرفتم برات نامه بنویسم. و همه مسیر از اونجا تا اینجا که نزدیک شرکتم مشغول نوشتن همینا بودم.